Τέλη δεκαετίας του ’70. Χαλκίδα, έξω από το ξενοδοχείο «Λούσι» που πηγαίναμε τα καλοκαίρια. Με τη Giulia του μπαμπά. Τη δικιά μας «Ιουλία»
Ήταν πράσινη με μπεζ. Η Giulia Nuova 1600, το αυτοκίνητο με το οποίο έγιναν οι πρώτες, άγουρες εξερευνήσεις. Εις το όνομα του πατρός
Η Giulia ήταν η δεύτερη κατά σειρά στην οικογένεια. Είχε προηγηθεί μια άσπρη. O πατέρας μου είχε ενθουσιαστεί τόσο μαζί της που μέσα σε δυο χρόνια πήγε και αγόρασε και δεύτερη. Αυτές οι διαστροφές μόνο σε ιταλικά μυαλά συμβαίνουν
Έχω ένα κάρο μνήμες στο κεφάλι απ΄εκείνες τις Alfa. Μετά ήρθε και μία GTV στην οικογένεια και έκλεισε η υπερπαραγωγή. Είναι εκείνες οι εικόνες της εφηβείας που σου μένουν καρφωμένες στο κεφάλι.
Το κροτάλισμα κάθε πρωί που τη βάζαμε μπρος, κάτω απ’ το Λυκαβηττό.
Εφηβική Alfa
Το χωστό, ξύλινο τιμόνι. Θυμάμαι ακόμα τη στιλπνότητά του στα χέρια μου. Ή το χαρακτηριστικό κούνημα που έκανε πάνω στις βάσεις του το μοτέρ καθώς μαρσάριζα για να τη ζεστάνω. Με την άδειά του, βεβαίως.
Αλλά και τους τσιμεντόλιθους που έβαζα για να μην μου πιάσουν τη θέση όταν την πήγαινα κρυφή βόλτα δυο τετράγωνα παρακάτω. Χωρίς την άδεια του.
Θυμάμαι το πώς κατεβαίναμε τέζα τη Συγγρού για να την ξεμπουκώσουμε. H Ιουλία ήταν αλλεργική στο μποτιλιάρισμα. Θυμάμαι το κόρτε που της έκαναν περαστικοί στο Κεφαλάρι – σε μια εποχή που τα γιαπωνέζικα κουτιά με ρόδες ήταν ο κανόνας. Αλλά θυμάμαι και τα νερά που έμπαζε απ’ το πορτμπαγκάζ. Ή το παντιλίκι Ομήρου και Παλαιολόγου, στη Νέα Σμύρνη. Αυτός το έκανε. Εγώ μάθαινα
Αλλά, πάνω απ’ όλα, θα μου μείνει αξέχαστο, στα δεκατρία μου, εκείνο το ατέλειωτο πήγαινε-έλα όταν την πήρα πρώτη φορά μόνος στο τιμόνι.
Ένα καλοκαίρι, στο Μπούρτζι της Χαλκίδας. Η μέρα που έγινα άντρας (στο τιμόνι). Το απόγευμα της ίδιας μέρας βγάλαμε και την κεντρική φωτό. A time to remember.
Ήταν η εποχή που άκουγα Stones, Doors και Pink Floyd με τις ώρες. Θα μπορούσα να τους ακούω και σπίτι αλλά η καλύτερη πολυθρόνα ήταν το αριστερό, μελί κάθισμα του οδηγού στο αρχαίο, με τα σημερινά δεδομένα, κασετόφωνο.
Θυμάμαι τα μπάσα ταξίδια στον Ψαθόπυργο με τα καρμπυρατέρ να πλημμυρίζουν την τετράπορτη καρότσα. Ή το ηδονικό 5άρι σαζμάν με το λοξό επιλογέα. Και, κυρίως, το πώς έτρεμε το χέρι σου όταν χούφτωνες το λεβιέ στο ρελαντί.
A time to remember
Θυμάμαι και άλλες λιλιπούτειες, σημαντικές για μένα, αδιάφορες για εσάς λεπτομέρειες.
Όπως το σφιχτό κουμπί στο μεταλλικό πόμολο της πόρτας, την ξύλινη επένδυση της κονσόλας που σε όλες τις Giulia έχασκε μερικά χιλιοστά, τους λαχανοντολμάδες της γιαγιάς στο τάπερ, το κόλλημά μου με την ξανθιά στο Γυμνάσιο.
Είναι ό,τι μπορεί να σου θυμίζει μια φωτό που ξέθαψες τυχαία ένα πρωί, τιμής ένεκεν της γιορτής του πατέρα.
Η διαφορά είναι πως με μια «βίντατζ» Αlfa έχεις αφορμή για να γράψεις δυο αράδες. Κρίμα που πουλήθηκε. Μεγάλο.
Photo: 4Drivers / Marc Vorgers
Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.
