Το δύσκολο είναι το supermini. Το εύκολο είναι το supercar

Ε λοιπόν, δε με εντυπωσιάζει η Bugatti. Δε μου κάνει κανένα κλικ η νέα γκάμα της McLaren και δε μου λέει τίποτα απολύτως η Ferrari. Δε με απασχολεί! Και όσο για την Lamborghini, επιπλέον της αδιαφορίας, μπορώ να πω ότι με ενοχλεί κιόλας

Γιατί πρόκειται για τσάμπα μάγκες. Πιο τσάμπα δε γίνεται! Όταν σχεδιάζεις αυτοκίνητο με τον προϋπολογισμό της Παραγουάης, το πιο εύκολο που μπορείς να κάνεις είναι να μαζέψεις τα καλύτερα (και πιο ακριβοπληρωμένα) μυαλά, να βάλεις τα ακριβότερα υλικά, τις πιο εξεζητημένες τεχνολογίες παραγωγής και να φορτώσεις κι ένα εκατομμύριο χιλιόμετρα δοκιμών στις πιο γνωστές πίστες του κόσμου, ώστε να ξέρουν τι θα περιμένουν οι πελάτες σου.

Και όσο γι’ αυτούς, δεδομένου ότι αγοράζουν “το καλύτερο” αλλά και “το ακριβότερο”, αν τα νούμερα, το pedigree, τα εμπλεκόμενα ονόματα και οι πίστες εξέλιξης “τα σπάνε”, δεν τους καίγεται καρφί για τη σχεδίαση.

Και το αποτέλεσμα είναι αυτό το στραμπούληγμα της οπτικής που καταφέρνει η Lamborghini με κάθε νέο της μοντέλο, ή (Θεός φυλάξοι) με κάθε πρωτότυπό της.

Τσάμπα μαγκιά σε όλο της το μεγαλείο. Φτιάχνεις ένα αυτοκίνητο με τα καλύτερα υλικά και δεν χρειάζεται καν να το κάνεις όμορφο. Εξάλλου, οι αγοραστές σου το πιθανότερο είναι να βλέπουν μόνο το μπρελόκ του να κρέμεται ανάμεσα σε τόσα άλλα. Όχι το αυτοκίνητο.

Για να σε δω να παλεύεις να μείνεις κάτω από τέσσερα μέτρα μήκους, να πρέπει εκεί μέσα να χωρέσεις πέντε νοματαίους με τα μπαγκάζια τους, να είσαι ασφαλής στα τρακαρίσματα, αλλά όχι και βαρύς σαν θωρηκτό, γιατί έχεις το πολύ 90 άλογα να σε κουνήσουν 

Για να μπορείς να καις 4 λίτρα στα 100 και να μην πληρώνεις και τέλη. Και όλα αυτά, όταν θες να κρατήσεις την τιμή κάτω από €13.000 λιανική, ενώ γύρω σου ο ανταγωνισμός κάνει στράκες. Που σημαίνει –ξέχασα– πως πρέπει να δείχνεις και “κορμάρα” με αυτά τα λεφτά. Καλή τύχη!

Για μένα λοιπόν, αυτή είναι η ομορφιά. Η τριμπούλωνη και το 135 λάστιχο του Citroën LN του ’76. Μέσα στην πετρελαϊκή κρίση, οι Γάλλοι έφεραν στην παραγωγή ένα αριστούργημα σε τρεις γεύσεις (Peugeot 104 ZS, και Talbot Samba τα άλλα δύο) που έδινε 10 λύσεις σε 10 προβλήματα.

Η Lamborghini Countach της ίδιας εποχής, αντίθετα, ήταν μια λύση ψάχνοντας για πρόβλημα.Ναι, η Countach! Ο μύθος! Κατεβαίνει καμιά φορά καμιά Ferrari από δίπλα μας και ρωτάω τον γιο μου: Ποιος έχει το καλύτερο αυτοκίνητο; Εμείς ή αυτός; “Αυτός”, φωνάζει, και κολλάει τη μούρη του στο παράθυρο να τη χορτάσει το μάτι του.

Για σκέψου: το δικό μας αυτοκίνητο χωράει περισσότερους, τους πάει με άνεση, καίει λιγότερο, πληρώνει λιγότερα τέλη και ασφάλιστρα, είναι φθηνότερο στο σέρβις και τα ανταλλακτικά, κάνει μικρότερη ζημιά στον πλανήτη και θες 15 από δαύτα για να πιάσεις την τιμή μιας 488 Italia

Kαι όμως, η Ferrari είναι “καλύτερη”. Γιατί είναι πιο γρήγορη και στρίβει καλύτερα.

Ε, όχι. Γιατί αυτή η κουλτούρα πέρασε, κάθισε και έκανε όλα τα αυτοκίνητα να θέλουν να είναι σπορ, ή σούπερσπορ. Και αν δεν είναι από την “μάνα” τους, βάζει το χέρι του ο “freelance” φαναρτζής σχεδιαστής της γειτονιάς και το κάνει “κούκλα”.

Χόρτασα να βλέπω φουσκωμένα αυτοκίνητα, χαμηλά, με τεράστια λάστιχα, δήθεν αεροδυναμικά, δήθεν σπορ, δήθεν όχι συμβατικά. Μάθαμε όλοι να συγκρίνουμε το προσθιοκίνητο οικογενειακό μας, επειδή βγαίνει και GT Turbo (sic) Hi-Fi έκδοση, με κάθε hypercar και κάθε μύθο. Πόσο κοντά είναι το 0-100, στρίβει, βγάζει μούτρα, μαζεύει κώλους, διπλώνει, ισιώνει, ψαρεύει;

Και έτσι, δεν συγκρίνουμε με το LN, που εκτός από το όνομα (Ελ-εν, όπως της Τροίας) είχε και τη χάρη.

Να δούμε πόσο καλά τα κατάφερε ο κατασκευαστής μας. Να ξέρουμε πόσο μας πρόσεξε και πέτυχε να μας δώσει ένα αυτοκίνητο που μας χωράει, μας πάει άνετα και με ασφάλεια, δεν καίει τίποτα, δεν στοιχίζει τίποτα και δείχνει απλό και όμορφο.

Όχι! Μάθαμε να ξεροσταλιάζουμε στις ΜcLaren και στις Lamborghini που δεν θα οδηγήσουμε ποτέ και στην πορεία έπαψε να μας αρέσει το αυτοκίνητο που οδηγούμε κάθε μέρα. Το απλό, λιτό και όμορφο μπιμπελό.

Mε την τριμπούλωνη και το 135.

Photo: Google