Drift. Κοινώς, παντιλίκι. Το τελευταίο σύνορο του φόβου

Post date:

Author:

Category:

Για το drift ή την πλαγιολίσθηση ή το παντιλίκι ή το παντιλικάκι ή την υπερστροφή ισχύος ή την υπεστροφή αδράνειας. Το φόβο και αυτό το άδειασμα, χαμηλά στο υπογάστριο. Και μετά, το χαμόγελο. Μια απόπειρα ερμηνείας του φαινομένου 

Αξίωμα αντί προλόγου: «όπως ποτέ δεν πρέπει να χτυπήσεις στο πρόσωπο κάποιον που φορά γυαλιά, έτσι ποτέ μην πεις πως το παντιλίκι είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να χτυπήσεις  δυο στροφές»

Αν αυτή δήλωση αποτελούσε τη μόνη αλήθεια για τη σύνθετη έννοια του drift παύλα παντιλίκι, τότε αυτό το θέμα δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Όμως η αλήθεια για την «πάντα» μοιάζει με τις «Πύλες του ανεξήγητου».

Γιατί το θέμα μας δεν είναι ποιο κάνει καλά μπαντιλίκια. Οποιοδήποτε πισωκίνητο με δύναμη που υπερισχύει της πρόσφυσης μπορεί να κάνει. Αλλά και τετρακίνητο μπορεί υπό συνθήκες. Αν έχει δύναμη και η ροπή κατανέμεται  σημαντικά πίσω (rear bias) μια χαρά το κάνει. Ας πούμε ένα R8 ή μια 911 Turbo –κατά προτίμηση η 996 με το viscous coupling που μοίραζε μπροστά μόνο μέχρι 35%.

Κανονικά, επίσης, το πισωκίνητο θέλει και ένα μπλοκέ. Γίνεται όμως και με ένα αυτοκίνητο που φορτίζει αρκετά τον πίσω άξονα. Και ας μην έχει μπλοκέ. Ή να έχει έστω ένα καλό EDL, ένα ηλεκτρονικό μπλοκέ σαν κι αυτό ας πούμε που είχε μια BMW 135i. Γίνεται.

Κανονικά, επίσης, το παντιλίκι παύλα drift θέλει ένα μεγάλο σχετικά μεταξόνιο, μοτέρ μπροστά για καλύτερο ζύγισμα, άρα ευκολότερο έλεγχο και βέβαια ένα ζευγάρι καλά «χέρια»

Αλλά λά λέω και πάλι πως το θέμα μου δεν είναι αυτό. Γιατί έχω μια μεταφυσική απορία που με απασχολεί και οφείλω να τη μοιραστώ μαζί σας. Γιατί το παντιλίκι είναι τόσο εθιστικό;

Ναι, είναι ωραίο, είναι εντυπωσιακό, είναι macho αλλά γιατί ακριβώς κολλάμε τόσο πολύ;  Είναι απίστευτο πως η αφρόκρεμα της αυτοκίνησης, η Formula 1 των δισεκατομμυρίων, της διαστημικής τεχνογνωσίας και των εξωπραγματικών ταχυτήτων μπορεί να είναι τόσο βαρετή και απ΄την άλλη να σου σκάει τύπος από του πουθενά ντριφτάροντας με φτιαγμένο, αρχαίο Nissan 200 SX, για να μην πω με πισωκίνητο 1300άρι Starlet και να μένεις με το στόμα ανοιχτό.

Δεν συγκρίνω τα ασύγκριτα αλλά για μπες στο ίντερνετ και δες πόσος κόσμος μπορεί να ενδιαφέρεται να δει μερικούς κλινικούς γύρους της F1 και πόσοι viewers έχουν κλικάρει στα βίντεο με τα μπαντιλίκια. Η απώλεια πρόσφυσης -ειδικά πίσω- είναι η πιο γοητευτική ανορθοδοξία. 

Πόσο ξεροσταλιάζαμε μπροστά από τα περάσματα στους αγώνες ραλί της δεκαετίας του ’70 και του ’80, με τα Escort, τις Ascona 400, τα Talbot, τα «κοντά» Audi Quattro που ήταν τόσο εξώκοσμα ώστε να αναγκάζουν την πρωτοποριακή για την εποχή τετρακίνηση να σε κάνει να ορκίζεσαι πως ήταν πισωκούνα;

Ή, για να το ολοκληρώσω, πόσο ενστικτώδη σεβασμό σου προκαλούν οι γιαπωνέζοι θεοί όταν πηγαίνουν «αέρα-πατέρα» με τις πόρτες; Πόσο εντυπωσιακό είναι αυτό το φαινομενικά απλό θέαμα, διάολε;

Και εδώ είναι η πύλη του οδηγικού ανεξήγητου. Γιατί το να είναι η γωνία των πίσω τροχών μεγαλύτερη από αυτή των μπροστινών είναι τόσο πορωτικό; Γιατί, δηλαδή, σιχαινόμαστε σε ένα αυτοκίνητο τα μούτρα; Γιατί η υποστροφή είναι σαν τη θεία μου την Αρετή μπροστά στην υπερστροφή της Κατερίνας Στικούδη; Δεν υπάρχει άντρας που να μην του αρέσει η Στικούδη, τι πράμα είναι αυτό; 

Κανονικά, πάντως, αν θες να έχεις το πιο διδακτικό εικόνισμα στο μαξιλάρι για το πώς να το κάνεις  παράγγειλε σε DVD το ‘’Drift Bible’’ του «βασιλιά της πάντας», Tsuchiya. Μέχρι και φωτάκι με φρένο στον μπροστινό προφυλακτήρα έχει βάλει ώστε την ώρα που έρχεται το λευκό Skyline να βλέπεις μέχρι ποιο σημείο της καμπής μένει στο μεσαίο πεντάλ για να τοποθετήσει το αυτοκίνητο. Απίστευτος. 

Όπως επίσης, για να το διευκρινίσουμε ότι άλλο «ντριφτάρισμα» και άλλο «παντιλικάκι». Από τη χρήση του υποκοριστικού είναι σαφές πως το «παντιλικάκι» είναι σαν τα αυτοκόλλητα σε παλιό Autobianchi: όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει Ferrari

Αλλά τι να κάνεις, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Κι αν έχεις κοντά σου κάποια μεγάλη επιφάνεια με χαμηλό συντελεστή τριβής ακόμα καλύτερα. Χωρίς κολώνες, χωρίς ρίσκο, χωρίς τσάμπα μαγκιά. Σε ένα μεγάλο πάρκιν. Ή σε μια αλάνα.

Οι οικολογικά ευαισθητοποιημένοι θα σας πουν πως το ντριφτάρισμα είναι το σπορ των ηλιθίων. Το έχω διαβάσει σε forum, δεν το βγάζω από την κοιλιά μου. Σου λέει, αυτό είναι το καλύτερο σπορ για τις εταιρίες ελαστικών. Καις μισό σετ για πλάκα. Στεγνή άσφαλτος που ‘’κρατάει’’ και 500+ ίπποι στους πίσω τροχούς είναι συνδυασμός που σε κάνει φίλο της Good Year. Καλή χρονιά και προχωράμε.

Αν η επιφάνεια γλιστρά, αν η αλάνα είναι βρεγμένη, δεν βιάζεις το πλαίσιο, δεν σφαδάζουν οι κολλήσεις, δεν καις λάστιχο. Γλιστράς, χαμογελάς και μαθαίνεις

Σε μια εποχή που όλοι έχουμε σφίξει το ζωνάρι, το drift, το παντιλίκι, ακόμα και σε νηπιακές συνθήκες δηλώνει πως το fun μπορεί να είναι προσιτό. Και με την ασφάλεια των χαμηλών χλμ/ώρα. 

Πόσο δηλαδή νόημα έχει να κατεβαίνεις με 200 την παραλιακή ή πόσο δύσκολο είναι να σημαδεύεις και να στρίβεις; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική. Ακόμα και ο μεγάλος οδηγός αγώνων, ο Sir Stirling Moss, είχε πει την ιστορική φράση «το τιμόνι δεν είναι για να στρίβεις. Το τιμόνι είναι για να παρουσιάζεις το αυτοκίνητο στη στροφή»

Με τη σιβυλλική αυτή διατύπωση ο μεγάλος Moss εννοούσε πως όσο μικρότερη είναι η γωνία του τιμονιού τόσο πιο γρήγορα πας, αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζεται μια ευγενική, ελαφρά πλαγιολίσθηση ΠΡΙΝ τη στροφή που βοηθά το αυτοκίνητο να δει την έξοδο με τους τροχούς σε ευθεία ώστε να μπορεί να περάσει όλη τη δύναμη στην ευθεία ειδικά μιλώντας για ένα στριφτερή, επαρχιακή διαδρομή.

Η παραπάνω θέση εκφράζει το ραφινάρισμα της τέχνης. Αλλά το παντιλίκι εκφράζει το τελευταίο σύνορο. To σύνορο του φόβου που μας χωρίζει από το μηχανολογικό εταίρο. Like.

Photo: Δημήτρης Θεοχάρης

Το 4Drivers δεν ταυτίζεται κατ΄ανάγκην με τις απόψεις των αρθρογράφων που φιλοξενεί, ενώ, ταυτόχρονα, ενθαρρύνει την ελευθερία γνώμης των contributors προς μια ευρύτερη αντίληψη της αυτοκίνησης.

Διαβάστε μας (και) στο Protagon

Ίσως να σ’ αρέσει