Αποτυχημένη, βαρετή Formula 1

Ή αλλιώς, η φόρμουλα της αποτυχίας. Bαρετή. Πολύ βαρετή

Δεν τα βλέπω ζωντανά πια τα Grands Prix. Τα ”γράφω” και τα βλέπω με μία ώρα καθυστέρηση. Θα τα έβλεπα και ακόμη πιο αργά, αλλά θέλω να αποφύγω τη χαλάστρα από τα χαζο-σάιτ στο Facebook.

Αλλά σίγουρα τα βλέπω “κονσέρβα” ώστε όποτε βαριέμαι να τα προχωράω. Πού να το έλεγα αυτό στον εαυτό μου 20 χρόνια πριν που ξενυχτούσα για να πετύχω ζωντανά την Ιαπωνία… Τώρα τα προχωράω. Και τα προχωράω πολύ.

Ειδικά φέτος, και είναι ακόμη νωρίς, έκανα ήδη το πρώτο μου ρεκόρ. Ολόκληρο Grand Prix μαζί με την κατά τα άλλα καταπληκτική κάλυψη του BBC, χωρίς διαφημίσεις, σε 40’. Συμπεριλαμβανομένης και της απονομής που θέλω να βλέπω. Βαρέθηκα…

Βαρέθηκα να βλέπω αυτοκίνητα να ακολουθούν το ένα το άλλο μετά τον πρώτο γύρο. Αν έχει και καμιά κίτρινη σημαία, ή safety car στα πρώτα λεπτά, πάμε κατευθείαν για τα pits, και απονομή. Τίποτα.

Βλέπεις, η Formula 1 έχει αλλάξει πολύ. Πού είναι οι εποχές που δεν χωρούσαν τα λογότυπα στα αυτοκίνητα και τα χρώματα ήταν τόσα πολλά πάνω τους που έδωσαν τον τίτλο “τσίρκο” στους αγώνες;

Και μέσα στα αυτοκίνητα κάτι παιδάκια. Δεν μιλάω για τις ηλικίες. Μιλάω για τους μπαμπάδες. Φάγαμε στη μάπα τις μαμάδες, αδελφές, αρραβωνιαστικιές και τα μωρά τους να τρώνε τα νύχια τους σε κάθε στροφή μη σκοτωθούνε. Αυτό το θέαμα το βλέπω και στους αγώνες κολύμβησης του γιού μου, δεν θέλω να το βλέπω στη Formula 1.

Γεμίσαμε παιδιά του σωλήνα και τους μπαμπάδες τους. Δεν θυμάμαι να είχα δει ποτέ τη μαμά του Senna στους αγώνες. Ούτε τον μπαμπά του Coulthard, για να πάμε πιο πρόσφατα.

Ποια είναι η χαρά μου να βλέπω ένα μαμόθρεφτο να κερδίζει, όταν ξέρω ότι μετά τον αγώνα απλά θα κάτσει με την αδελφή του να τραβάνε selfies για το Twitter και μετά  θα πάει να λιώσει τέσσερις ώρες στο (ακίνητο) ποδήλατο για να κοιμηθεί από τις 9 και να ετοιμαστεί για το ταξίδι της επομένης;  

Είναι περίεργο λοιπόν που είναι άδειες οι κερκίδες; Grand Prix γίνεται κάθε χρόνο 150 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Κατακαλόκαιρο, μάλιστα, που δεν δουλεύω. Και δεν πάω. Το ίδιο και τόσοι άλλοι.

Βάλε τώρα που πήγαν τους αγώνες σε “κάθε γωνιά της γης”, σε μέρη που κανείς δεν ενδιαφερόταν ούτως ή άλλως, ακόμη και τις καλές εποχές. Πόσο μάλλον τώρα. Που χάθηκε και ο ήχος.

Γιατί το Grand Prix ήταν πάντοτε κάτι ξεχωριστό. Ακόμη έχω να λέω για την πρώτη μου φορά το ’92, στο Spa. O ήχος, οι οδηγοί, οι χορηγοί… Όλα τεράστια. Τα πάρτι, οι γυναίκες και ο πλούτος… Άπιαστα. Τέντωνα τον λαιμό μου να μη χάσω σταγόνα από μια εμπειρία που ήξερα πως η δική μου ζωή δεν θα περιλάβει ποτέ.

Τώρα τι να δω; Το παιδί του μπαμπά του να τρέχει σ’ ένα ξεβράκωτο αυτοκίνητο που ακούγεται σαν βουλωμένη ηλεκτρική σκούπα; Έχω και σπίτι μου. Δεν ήταν ο ήχος το οριστικό χτύπημα. Απλά, η απουσία του άφησε την πραγματικότητα να φανεί.

Η Formula 1 έχει γίνει η μηχανοκίνητη έκδοση των λεμβοδρομιών μεταξύ πανεπιστημίων Οξφόρδης και Κέμπριτζ. Κολεγιόπαιδα ανατροφής που τα χειροκροτούν οι μαμάδες τους και οι καθηγητές τους.

Τα μηχανοκίνητα σπορ θέλουν αλητεία. Θέλουν lifestyle, γκομενιλίκια, κραιπάλες, σπατάλες και κίνδυνο… Θέλουν να εμπνέουν τον κόσμο, να δημιουργούν ινδάλματα, να ξεσηκώνουν τα πλήθη… Πράγματα που θέλουν και οι χορηγοί. Όταν αυτά πέθαναν, πέθαναν μαζί τους και τα λογότυπα.

Ήθελαν, λέει, να κρατήσουν τη Formula 1 σε επαφή με το τι συμβαίνει σήμερα. Μα, 1600άρι τούρμπο φτιαγμένο να μην καίει τίποτα έχω και εγώ. V12 3,5 λίτρα που να κάνει την ίδια φασαρία με πύραυλο Saturn V που προσπαθεί να απογειωθεί, και να καίει και περίπου το ίδιο, δεν είχα ποτέ.

Γι’ αυτό με μάγευε, γιατί ήταν εξωπραγματικό. Αλλιώς έβγαινα και χάζευα και το Prius του γείτονα. Πλάκα κάνουμε; Η Formula 1 πέθανε ξεβράκωτη, μαμόθρεφτη, αθόρυβη, κοινότυπη και βαρετή.

Λες και το ήξερε το BBC και φέτος δεν αγόρασε τα δικαιώματα για όλους τους αγώνες.

Γι αυτούς που δεν δείχνει, όπως της Αυστραλίας, ετοιμάζει ένα ωριαίο πρόγραμμα με στιγμιότυπα. Αυτό θα βλέπω. Σε μία ωρίτσα έχεις δει τα τελευταία δίλεπτα των κατατακτήριων δοκιμών, την εκκίνηση, τα pits και τον τερματισμό. Αυτά που μετράνε δηλαδή. Και γλιτώνεις και το Fast Forward στο τηλεκοντρόλ.

Εκεί φτάσαμε τη Formula 1, που καθόμουν ξενύχτης να δω τα Grands Prix της Άπω Ανατολής…

Photo: f1